Het gebeurt niet al te vaak dat we hier muziek uit Litouwen te horen krijgen en het gebeurt dus maar zelden dat we er zwaar onder de indruk van kunnen zijn. U voelt me wellicht al komen: deze keer is het heel duidelijk raak. Virginija Skeiriene leidde vroeger de band Pievos die in Litouwen flink wat bekendheid genoot en waarmee ze een viertal platen opnam in de eerste vijftien jaar van deze eeuw. Toen de band er een viertal jaar mee stopte, was zij dus genoodzaakt nieuwe horizonten op te zoeken en deze plaat is daar de eerste neerslag van: Virginija, de multi-instrumentaliste speelt een hele resem instrumenten, van gitaar en citer over draailier, kanklès en harmonica tot percussie, fluit en mondharp en begeleidt dus zichzelf in een tiental liederen van eigen makelij.

Wat daarbij opvalt, is de bezwerende zang -ik dacht meer dan eens aan Buffy Ste Marie- die verpakt wordt in muziekjes, die je zonder discussie folky kunt noemen, maar die ook vaak op het randje van de pop dansen en die, door de haast Sjamanistische zang en de ongewone ritmepatronen, waarbij je je moeiteloos dansende figuren kunt voorstellen, al heel gauw meenemen naar een wereld waarin je niet vaak vertoeft, maar die wel heel aangenaam aanvoelt. In wezen klinkt het allemaal heel basis, al wordt er op zowat de helft van de nummers wat extra gelaagdheid gecreëerd door de toevoeging van synthesizerklanken van de hand van co-producer Donato Bielkausko, een man van wie u maar eens de naam moet googelen om, zoals ik, vast te stellen dat hij in de Litouwse hedendaagse muziek niet minder dan een “instituut” genoemd mag worden.

Samen maken ze van de tien songs een heel aparte belevenis. De melodieën zijn van haar hand, de teksten komen uit de Litouwse traditie en, voor zover ik een en ander kon reconstrueren, bezingen ze wat muziek kan aanrichten: ze kan verlangen uitdrukken, naar het onbekende dat vóór ons ligt, maar net zo goed een wat vreemde binding met een verleden dat we nooit zelf meemaakten, maar waar we ons wel toe aangetrokken voelen. Klinkt wat zweverig misschien, maar het is wel de korte samenvatting van een mensenleven: we zijn maar wie we zijn, omdat een deel van ons verleden ons hier heeft gedropt, als het ware. Hoe dan ook: je begrijpt, net als ik, geen jota van de teksten, maar ze spreken je wel aan. Dat is helemaal op rekening te schrijven van de geweldige zangeres die Virginija is.

Als die factoren bij elkaar opgeteld, krijgen we dus een geweldige zangeres, bijgestaan door een folk-instituut, die oude teksten op nieuwe muziek hebben gezet en die met geweldig veel overtuiging weten te brengen, in die mate zelfs dat ze we, al begrijp je er niks van, toch compleet weten te begeesteren. Ik denk dat die combinatie even zeldzaam als winnend is. Heerlijke plaat !

(Dani Heyvaert)